Ostatnie dni upłynęły mi bardzo
intensywnie, w każdym tego słowa znaczeniu. W związku z tajskim nowym rokiem
pod tytułem "Songkran", kiedy to wszyscy polewają się wodą, zupełnie
jak u nas w poniedziałek Wielkanocny, ale z tą różnicą, że robią to przez 2
dni, pojawiła się opcja odpoczęcia od Tajlandii. Wielu z was powie pewnie, że
to niesamowity kraj i pewnie tak jest. Ja jednak po ponad dwóch miesiącach
tutaj czułem zmęczenie Tajlandią, bo nie jest to taka Tajlandia jaką zna się z
TV i o jakiej myślałem. Mogę z całą stanowczością stwierdzić, że zwyczajnie się
rozczarowałem. "Moja"
Tajlandia jest trochę trudniejsza i każdy z moich kolegów z pracy też ma
podobne zdanie na ten temat. Pewnie jest to też spowodowane tym, że zwyczajnie
tutaj pracujemy, a praca w większości wypadków sprawia, że nienawidzisz
miejsca, w którym przebywasz. Życie na tajskim południu każdego dnia przypomina
walkę, ponieważ nie spotkasz tutaj osób mówiących po angielsku. Proste
czynności jak zamówienie czegokolwiek w restauracji stają się barierą nie do
przeskoczenia. To jest główny powód, dla
którego uważam, że życie na południu Tajlandii nie powinno nazywać się
"Tajlandia", a np. "Szkoła przetrwania". Dlatego, gdy tylko
pojawiła się taka możliwość, postanowiłem zrobić wszystko, żeby choć na chwilę
oddalić się stąd. Chwycić plecak, zobaczyć coś nowego, oczyścić głowę od całego
tego tajskiego bagna, poniekąd ochłonąć.
Dwa może trzy lata temu nie byłem
podróżnikiem. Co więcej, myślę, że nadal nim nie jestem, ale im więcej
kilometrów przemierzam tym coraz bardziej odkrywam w sobie nie tyle "podróżnika"
co chęć poznawania nowych rzeczy. Odmienność kulturowa terenów azjatyckich jest
dla mnie olbrzymia i chyba to budzi we mnie tę, bądź co bądź, niezaspokojoną
jeszcze ciekawość i chęć eksplorowania kultur, miejsc. Nigdy wcześniej
wewnętrznie nie czułem potrzeby podróżowania i zobaczenia wszystkiego co warto
zobaczyć na świecie, bo zwyczajnie wydawało mi się to niemożliwe do
zrealizowania, a jeśli coś mi się takim wydaje, to raczej z realizacji
czegokolwiek rezygnuję. Nie jestem typem, który walczy do upadłego w myśl idei
- określiłbym siebie jako realistę. Z czasem jednak widzę, że im więcej ludzi
poznaję, im więcej miejsc odwiedzam tym bardziej rodzi się we mnie ciekawość
świata. Teraz już uważam, że to wszystko jest w głowie i powoli zmieniam swoje
nastawienie do poznawania nowych terenów, podróży. Niejako też nabieram odwagi
na robienie rzeczy, na zrobienie których jeszcze kilka miesięcy temu bym się
nie zdecydował. Nie jest tak, że kiedyś
chciałem siedzieć na tyłku, mieć spokojną pracę, kanapę i TV. Aż tak źle ze mną
nie było! :) Kilka lat temu postanowiłem, że odwiedzę kilka niesamowitych
miejsc i to będzie realizacja mojej osoby i moich marzeń w kategorii
"Podróże". Miało być kilka miejsce i tutaj miała być granica. Teraz
ta granica się przesuwa. Bardzo szybko.
Jeszcze w Polsce, wyruszając do
tajskiego buszu, gdzie małpy chodzą po ulicach, a ludzie jedzą dinozaury i
żółwie ze skorupami postanowiłem jedną rzecz. Postanowiłem zrealizować swoje
marzenie, bo jego realizacja stała się niesamowicie bliska rzeczywistości gdy
spojrzałem na mapę i uświadomiłem sobie gdzie jadę na zesłanie. Nie było to
jedno z tych górnolotnych marzeń jak postawienie stopy na szczycie Mont Everest
czy ukończenie morderczego Iron Man'a. Nie. Ja po prostu chciałem stanąć pod
Petronas Twin Towers w Kuala Lumpur i poczuć jak to jest być naprawdę małym.
Chciałem to zrobić. Od zawsze. Nie wiem dlaczego. Może dlatego, że jest to dla
mnie sztuka, inżynierska, ale jednak sztuka i podziwiam to jako efekt
niesamowitej pracy tysięcy ludzi, tysięcy ludzi z wizją i ambicjami. Dlatego
gdy realizacja jednego z marzeń stała się bardzo, ale to bardzo bliska
rzeczywistości postanowiłem przejść do działania. Z tego powodu trzy tygodnie
temu zaplanowałem krótki urlop i sprawiłem, że marzenie stało się
rzeczywistością. Niesamowitości temu wydarzeniu dodaje fakt, iż zrobiłem to w
dniu urodzin. Zrealizowanie marzenia z dzieciństwa jest dla mnie najlepszym
prezentem jaki mogłem dostać.
Wizytę rozpocząłem od
zameldowania się w hotelu i pozostawienia bagażu przed dalszą podróżą. I już w
tym miejscu przekonałem się, że to będzie wspaniały czas. Na recepcji spotkałem
dwójkę wspaniałych młodych ludzi - dziewczynę o imieniu Prada (tak, obsługiwała
mnie Prada!:D) oraz chłopaka o imieniu Lee. Normalny meldunek w hotelu trwał
zazwyczaj dla mnie dziesięć minut. Odbieram klucz, podpisuję kilka papierków i
lecę do pokoju. Nie tutaj. Ci ludzie chcieli dowiedzieć się skąd jestem, co
tutaj robię, dali mi mapę, wytłumaczyli gdzie mogę zjeść coś dobrego, jak i
czym mam się przemieszczać po mieście, od czego zacząć, gdzie mogę spędzić
czas, pożartowali, pośmiali się. Zwyczajnie rozmawiali. Oczywiście to ich praca
i musieli to zrobić, wiem to. Jednak na recepcji spędziłem godzinę i trochę się
zdenerwowałem, bo mój krótki dwuipółdniowy pobyt właśnie skrócił się o około 60
minut! Ale było zwyczajnie miło dlatego
nie żałuję tego. I to było zadziwiające, bo nie doświadczyłem tego w Tajlandii
przez trzy miesiące, chociaż odwiedziłem w niej 6 różnych hoteli i pewnie z 50
różnych restauracji. Ale wiem dlaczego nie rozmawiali ze mną. Nie znają żadnego
obcego języka przecież.
Hotel, w którym się zameldowałem
znajdował się niedaleko słynnej Jalan Petaling czyli Chinatown w stolicy
Malezji, ale o tym później. Niedaleko mojego miejsca noclegu znajduje się także
stacja metra Masjid Jamek, do której udałem się. I zrobiłem to jakbym był u
siebie np. we Wrocławiu. Czułem się praktycznie jak w domu. Kupiłem bilet,
wsiadłem do metra, przejechałem trzy przystanki. Normalności dodaje fakt, że
jechałem pociągiem Siemensa, czyli trochę jakby swoim :) Wysiadłem z pociągu, wyszedłem
na ulicę, obróciłem się i spełniłem marzenie.
Wieże bliźniacze robią
niesamowitą robotę o zachodzie słońca. Włączone oświetlenie + zachodzące słońce
sprawiają, że widok zapiera dech w piersiach. Ponad czterystumetrowy kolos
złożony z dwóch wież, Skybridge czyli mostu łączącego obie wieże na poziomie
+170 m nad poziomem ulicy oraz olbrzymiego, luksusowego centrum handlowego
powoduje, że człowiek czuje się bardzo maluśki gdy staje "oko w oko"
z tym cudem architektury współczesnej. 750 ton wiszące 170 metrów nad głową
wywołuje delikatny strach, ale myślę, że inżynierowie sprawujący pieczę nad
projektem pomyśleli o tym, żeby most nie spadł :) Za wieżami rozciąga się KLCC
czyli park Kuala Lumpur City Centre, w którym można znaleźć swoją enklawę
spokoju w centrum miejskiej dżungli. Piękny park z fontannami, parkiem zabaw
dla dzieci oraz uroczymi ścieżkami do biegania i spacerów, kilka mostów, ławki
robią z całego kompleksu bardzo przyjazne miejsce. Mówiąc szczerze około 50%
swojego czasu w malezyjskiej metropolii spędziłem właśnie tam. Uwielbiam to
miejsce.
Tak minęła sobota. Pod znakiem
zwiedzania pozioma. Powrót po zmroku postanowiłem zorganizować sobie z tzw.
"buta". Udałem się zatem na prawie trzykilometrowy spacer ulicami
Kuala Lumpur, pośród kolorowo oświetlonych wieżowców, barów, restauracji,
przemierzając Golden Triangle po zmroku, gdy prawie nikogo nie było na ulicach.
Pomimo tego, że czułem się obco jako Polak w tak dużym mieście, to czułem się
bezpiecznie. Prawie jak w domu, znowu to podkreślam.
Niedziela upłynęła pod znakiem zwiedzania w pionie. Przed wyjazdem zarezerwowałem bilet, aby wjechać tak wysoko jak się tylko da. A da się naprawdę wysoko. Wycieczka na szczyt wież składa się z wizyty na wspominanym Skybridge oraz na platformie obserwacyjnej na piętrze 86. 370 metrów nad poziomem chodnika. Jest wysoko - pomyślałem. I rzeczywiście było. Widok z góry budzi nieco strachu, kiedy widzi się tylko małe punkty, a cały park KLCC sprawia wrażenie małej piaskownicy z zabawkami. Ludzi prawie nie widać. No, może kropki :) Cała platforma obserwacyjna na szczycie zawiera masę makiet, zarówno wież jak i całego Kuala Lumpur, rysunków i multimedialnych zabawek dla turystów. Są także obiektywy, dzięki którym można "zajrzeć" naprawdę daleko w oszałamiający krajobraz Kuala Lumpur.
Będąc w Kuala Lumpur udało mi się
odwiedzić także miejsca, które polecił mi kolega z pracy, a mianowicie park
motyli i park ptaków. O ile park ptaków nie wniósł niczego nowego do mojego
życia, poza obejrzeniem kilku ciekawych gatunków ptaków, o tyle wizyta w parku
motyli była niesamowita. Gdy zobaczyłem motyle wielkości dwóch dłoni
przeciętnego polskiego obywatela postanowiłem, że zrobię tyle zdjęć ile tylko
dam radę. I nie była to prosta sprawa. Motyle to dziwne stworzenia, bo nie
potrafią usiedzieć w miejscu. Chyba nie lubią pozować do zdjęć. Dlatego
biegając z aparatem po parku czułem się trochę jak Fronczewski w "Akademii
Pana Kleksa" biegający za nimi z motylołapką.
Wspominałem też o Petaling
Street. To miejsce jakby nie pasuje do Kuala Lumpur iodwiedziłem zupełnie przez
przypadek, trochę też nie zdając sobie sprawy z tego, że w linii prostej to
dwie minuty marszu z hotelu. Petaling Street to bardzo zatłoczony i zwarty
chiński targ, który moim zdaniem nie pasuje do stolicy Malezji, ale czyni ją
bardziej interesującą. Sama Petaling Street jest nazywana "Chinatown".
Tutejsi handlują tutaj czym tylko popadnie, głównie chińskimi podróbkami
znanych zachodnich marek. Możecie kupić wszystko. 2$ Rayban, 30$ Air Max, 25$
Chanel i wiele, wiele innych rzeczy. Wszystko oczywiście oryginalne!
Przynajmniej tak twierdzą ludzie, którzy sprzedają towar niewiadomego
pochodzenia. Warto dać się trochę "zgubić" w tym miejscu i pokrążyć
po wąskich uliczkach w chińskim centrum, bo można spotkać naprawdę ciekawe
rzeczy, a poza tym to miłe przeżycie, bo gdy tylko chcesz się odnaleźć szukasz
bliźniaczych wież lub wieży telewizyjnej i kierujesz się na nie, żeby opuścić
Petaling Street. Wieże są znakomitym punktem orientacyjnym w Kuala Lumpur.
Odwiedziłem Kuala Lumpur i jako
miasto zauroczyło mnie ono całkowicie. Piękna, zwarta architektura, mili ludzie,
niesamowita łatwość życia dla turysty. Swoją wizytę rozpocząłem sobotnim popołudniem,
kiedy ulice Kuala Lumpur nie są tak zatłoczone, a życie płynie trochę wolniej.
Mówiąc "wolniej" mam na myśli porównanie stolicy Malezji do np.
Bangkoku, który nigdy nie śpi i jest zgoła odmiennym miastem. Bangkok to
mieszanina zapachów, kontrastów i charakterów. Kuala Lumpur jest mieszanką
kultur, jednak sprawia wrażenie miasta bardziej poukładanego. Ulice są czyste,
zadbane. Ludzie są mili i pomocni, co nie zawsze może Cię spotkać w Azji. Życie
w Kuala Lumpur było dla mnie "bardziej przystępne" niż życie w
Bangkoku.
Lecąc do Kuala Lumpur z zamiarem
zwiedzenia tylko kilku ciekawych rzeczy liniami AirAsia chwyciłem samolotową
gazetkę, żeby zabić czas. W pewnym momencie natrafiłem na stronę z opisem
rzeczy, które musisz zrobić będąc w Malezji. O większości z nich wiedziałem
przed wyjazdem, dzięki krótkiemu przygotowaniu się do podróży. Jednak poczytując
gazetę samolotową trafiłem na pewien obrazek, pod którym widniał napis
"Eat with your hands". Powiem od razu - nie zrobiłem tego. Ale jakie
było moje zdziwienie gdy jedząc hotelowe śniadanie następnego dnia po przybyciu
do Kuala Lumpur ujrzałem całą malezyjską rodzinę jedzącą śniadanie rękami. Nie
mam tu na myśli jedzenia kanapki rękami. Mam na myśli jedzenie rękami
jajecznicy i makaronu! Z mojego punktu widzenia wyglądało to trochę jak
jedzenie na ulicy, gdy nie mamy dostępnych sztućców, ale potem dowiedziałem
się, że ludzie w Malezji jedzą tak, ponieważ jedzenie jest podobno smaczniejsze
:) Jeśli lubią - dla mnie ok. Widok niebywale śmieszny, bo jedzenie było wszędzie.
Począwszy od stołu, przez ubrania po podłogę, ale rodzinka nie widziała w tym
problemu. I to też mi się podobało!
Szczęśliwym, że moja przygoda nie
zakończyła się na wizycie w stolicy Malezji i po tej dwuipółdniowej przygodzie
ruszyłem w dalszą podróż, ale o tym później, bo teraz przychodzi czas na
zregenerowanie baterii po urlopie i powrót do smutnej i obskurnej tajlandzkiej
rzeczywistości.